آفات کلام

چهار پادشاه هند و خاقان چین و کسرای عجم و قیصر روم در محلی جمع شدند و رأی همه آن ها در مزمّت سخن گفتن و مدح خاموشی بود.
یکی از ایشان گفت: من هرگز از خاموشی پشیمان نشده ام؛ اما بسیار از سخنی که گفته ام پشیمان شده ام.
دیگری گفت: هرگاه من سخن می گویم، او مالک من می شود و اختیارش در دست من نیست؛ اما تا زمانی که نگفته ام، مالک و صاحب اختیار آن هستم.
سومی گفت: از فرد متکلم تعجب نمی کنم؛ زیرا اگر کلامی بر خود او برگردد، ضرر می رساند و اگر بر نگردد، نفعی به او نمی رساند.
چهارمی گفت: به رد آن چه نگفته ام قادرترم از رد آن چه گفته ام

معراج السعادة، ص 452.

رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم فرمودند:
وَ لا یَعرِفُ عَبدٌ حقیقَةَ الاِیمانِ حَتَّی یَخزُنَ لِسانَهُ
هیچ بنده ای به حقیقت ایمان پی نمی برد؛ مگر زبانش را حفظ کند